Czarna Noc


            o p o w i a d a n i e



           To była paskudna noc. Wybitnie ciemna i tak czarna, że nie można było dostrzec końca własnej ręki. Szczelnie skrywająca zbrodnie i dramaty okropnych chwil. Wyzuta z barw życia i jakiegokolwiek blasku nadziei. Zupełnie, jakby przyroda miała jakieś wyczucie na to, co się dzieje i specjalnie rozlewała tą czarną smołę pośród pól, wiosek i miasteczek. Jakby ten mrok pragnął uchować gwiazdy przed widokiem rzezi, a księżyc ustrzec przed obrazami krwi płynącej w dole. Jakby czarne chmury odwróciły się od ślepej nienawiści.
I tylko zimna mgła z dziką rozkoszą rozlewała się wokół otulając cały ten dziki chaos zimną kołdrą zaślepienia.
            Arben szedł ze spuszczoną głową nie zwalniając tempa. Stopy ślizgały mu się w gumofilcach oklejonych błotem. Jedna nogawka granatowych spodni wystawała z buta, druga wciśnięta była niedbale do środka. Flanelowa koszula niestarannie zarzucona i nie dopięta zdradzała szeroki tors ubrudzony ciepłą jeszcze krwią.
            Mężczyzna ciężko sapał mierzwiąc co chwilę kręte włosy. Parł przed siebie nie rozglądając się zupełnie po czarnej pustce rozpościerającej się wokół. Tylko malutka latarka na płaską baterię rzucała wątły i blednący krąg tuż pod jego nogi, rozświetlając delikatnie czarną nicość.
            Takie ciemne noce, jak ta nie zdarzają się często. Na szczęście. A jeśli już, to księżyc skrywa się wtedy za chmurami pragnąc nie mieć nic wspólnego z tymi wydarzeniami. Gwiazdy blakną całymi galaktykami nie chcąc być świadkami ziemskich spraw, a wiatr milknie w polach zawstydzony. Podczas takich nocy ludzie pozostawieni są sami sobie.
            Tak jak Arben.
            Nie zwalniał kroku i nie zatrzymywał się ani na moment. Pragną tylko oddalić się jak najdalej, zanim zgaśnie marne światło latarki w jego dłoni i zanim pożre go mrok. Bo wiedział, że Oni są dookoła. Że czekają gdzieś na niego, by posłać go tam, gdzie i pozostałych.
            Nie odszedł jeszcze daleko, gdy tuż przed sobą usłyszał ciche szlochanie. Wyłączył latarkę i stanął nasłuchując uważnie. Przez moment mrugał oczami usiłując wwiercić się wzrokiem w mrok, lecz bez skutku. Cichy płacz zdawał się nie mieć źródła. Rozpływał się najspokojniej wokół niego pozostawiając ślady echa w jego głowie. Arben zasłonił uszy usiłując obronić się przed brzmieniem tego dźwięku, lecz nie mógł go powstrzymać. Pogłos płaczu nie przestawał brzmieć. Mężczyzna ścisnął skronie i pokręcił przecząco głową. Wiedział, że nie ma już dla niego odwrotu. Zrobił mały krok do przodu stawiając stopę bezszelestnie w koleinie polnej drogi. Potem kolejny krok i jeszcze jeden.
            Płacz dobiegał gdzieś z fosy obok.
            Arben nabrał w płuca powietrza mijając źródło wyraźnego już dziecięcego szlochania. Wzrokiem badał okolicę, lecz jedynie szary kształt fos zdawał się rysować wzdłuż trasy jego desperackiego marszu.
            Niemal na palcach minął to coś w rowie, po czym tyłem pokonał jeszcze kilka metrów, by w końcu obrócić się i popędzić przed siebie po ciemku.
            Zbrodnie czarnej nocy. Nie wiedział, czy to dzieje się naprawdę, czy tylko jego wyeksploatowana psychika męczy się ze wspomnieniami. Mógł mieć jedynie nadzieję, że jeśli doczeka poranka, to los mu wybaczy.
            Kiedy zmęczony biegiem zaczął głośno sapać, zwolnił tempo. Nie chciał być słyszalnym dla nikogo, kto mógłby przypadkiem znaleźć się w najbliższej okolicy. Zrobił kilka wdechów, obejrzał się nerwowo za siebie. Płacz dziecka został daleko w tyle, otulony mrokiem nocy. Arben spuścił głowę i ruszył przed siebie wzdłuż szarego zarysu drogi zaznaczonej po obu stronach rowami.
            Włączył latarkę. W tej samej chwili pojawiły się rozświetlone blado- żółtym światłem sylwetki dwóch zjaw. Tak blisko, że niemal na wyciągnięcie ręki.
            Dwie osoby niczym senny majak splecione w nienaturalnym uścisku wydały ostry pomruk.
            Arben jęknął z przerażenia. Jego gardło zacisnęło się w wąską rurkę z trudem pozwalającą mu oddychać. Nerwowym ruchem wyszarpał z kieszeni stary turecki pistolet. W magazynku pozostały trzy naboje, a cała broń była lepka od krwi.
            Dwóch ludzi naprzeciw niego zajęczało w bólu. Słabe światło pozwalało odgadnąć, że obaj byli umazani krwią. Ich oczy były błędne, pełne adrenaliny i żądzy przetrwania. Jeden miał na sobie strzępy nadpalonego ubrania i stał tylko na jednej nodze, mocno kuląc drugą. Podpierał się na drugim, który najwyraźniej stracił całe prawe ramię. Strzępy skóry i mięśni wisiały bezwładnie ubrudzone krwią i błotem. W lewej ręce trzymał nieruchomo pistolet skierowany prosto w Arbena.
            Cała trójka przez moment patrzyła się na siebie wielkimi oczami. Napięcie zdawało się pożerać ciszę, a wysiłek włożony w utrzymanie pistoletów na wodzy, powoli przerastał ich siły. Zimna stal zdawała się być nad wyraz ciężka w tej długiej chwili.
Światło starej latarki Arbena zamrugało leniwie i zgasło. Mężczyźni zrobili paniczny wdech, gdy zapadła ciemność. Przez moment stali nieruchomo, po czym Arben usłyszał koślawe kroki. Dwaj mężczyźni sapiąc z wysiłku powoli przemieszczali się w bok, do rowu. Arben nie opuszczając pistoletu zaczął schodzić na przeciwną stronę. Plusnęło błoto. Mrok w najbliższym kręgu powoli przemieniał się w odcienie szarości. Dwa pistolety wycelowane na wprost siebie i żądne strzału niecierpliwie trwały w ciszy. Arben poczuł, jak do jednego gumofilca wlewa mu się zimne błoto. Nie miało to znaczenia w tej konkretnej chwili, kiedy tak bardzo chciał przeżyć.
Podmuch zimnego wiatru niosący falę gęstej mgły zalał całe miejsce. Arben zacisnął zęby. Wiedział, że kawałek przed nim stoją te dwie osoby ranne i zbroczone krwią, a jedna z nich celuje prosto w niego. Powoli zaczął się wycofywać. Krok za krokiem, tyłem, przez błoto. W smród bajora i ciszę nocy. Nasłuchując.
Po kilkudziesięciu sekundach spuścił nieufnie broń i zatrzymał się. Cisza, po czym głos oddalających się koślawych kroków. Zrobił głęboki wdech i złapał lewą ręką lufę pistoletu. Prawa dłoń trzęsła się mu spazmatycznie.
Niemal natychmiast udał się dalej przed siebie. Jeszcze szybciej i ciszej, niczym spłoszone zwierzę. Jego oczy gryzły czerń, a uszy wierciły okolicę w poszukiwaniu niebezpiecznych dźwięków. Od czasu do czasu zataczał się, gdy noga trafiła na dziurę, lub kałużę, albo ześlizgnęła się do koleiny.
Arben stracił kontrolę nad upływem czasu. Nie wiedział ile drogi przebył, ani ile mu zostało. Wiedział jednak, że w tej okolicy łyse pola przecina idealnie prosto owa polna droga, którą właśnie przemierzał, więc nie mógł się zgubić. Musiał tylko trzymać się jej niczym matczynego fartucha.
Klap!
Stanął jak wryty. Gdzieś w oddali rozległ się jakiś ciężki odgłos.
Klap!
Każdy jego mięsień napięty nagle niczym skała trwał nieruchomo. Arben poczuł, jak jego uszy niemal fizycznie przybierają ogromnych kształtów usiłując znaleźć i zinterpretować zagrożenie.
Klap! Klap!
Ciężki stukot zdawał się dobiegać z naprzeciwka. Arben kucnął i zwinął się w kłębek przyciskając własne kolana do zakrwawionej klatki piersiowej. Klapanie zdawało się powoli, lecz nieuchronnie zbliżać się drogą w jego kierunku. Nisko na nogach przekroczył fosę i kucnął w łysym polu nie spuszczając szarego zarysu drogi z oczu.
Coś potężnego było najwyżej dziesięć metrów przed nim. Ścisnął mocno chwyt pistoletu. W jednej chwili otoczyły go dźwięki licznych i nieludzko ciężkich kroków. Coś ogromnego wyłoniło się na wprost niego przeistaczając się z nieuchwytnej dla oka czerni w bure kształty. Do ciężkiego klapania dobiegającego już zewsząd dołączyło rzadkie sapanie jakiś monstrualnych płuc.
Dwa potężne cielska pojawiły się po obu stronach Arbena, a tuż przed nim wyłoniła się głowa z rogami. Jedną ręką ścisnął usta powstrzymując jęk przed wydobyciem się na zewnątrz. Wycelował i trzęsącą się ręką zaczął powoli ściskać spust.
Ogromna głowa zatrzymała się tuż przed Arbenem. Poczuł ciepły oddech rozbijający się na jego twarzy, a para skropliła się na jego skórze. Głowa skręciła niemo i ominęła go sapiąc ociężale. Również oba ciała po bokach minęły go bez reakcji. Rozejrzał się dookoła. Dziesiątki tych klapiących kroków rozlegało się teraz już z każdej strony. Jakby zatopiony był w ciemnym morzu dźwięków. Wydobył latarkę i pstryknął przełącznikiem, lecz ona tylko błysnęła mdłym światłem i zgasła. Rzucił ją na ziemię.
Kolejne cielska przepływały obok sapiąc i klapiąc. W powietrzu uniósł się okropny zapach łajna. Arben podniósł się na nogach, by zobaczyć niewyraźne sylwetki cielsk wokół siebie. Wyciągną rękę i dotknął sierści najbliższego zwierzęcia.
Krowy.
Całe stado zagubione pośród nocy, zmierzające posłusznie w czarną pustkę, ku nowemu miejscu. Morze krów. Uprowadzenie.
W jednej chwili znów skulił się, uderzony przerażającą myślą. To Oni prowadzą całe to stado. Oni gdzieś tu są.
Zaczął przeciskać się między zwierzętami uciekając jak najdalej od tego miejsca. Wiedział, że musi zachować ciszę, że nie może się zdradzić przed Nimi, bo zginie. Kilka krów spłoszyło się i między zwierzętami zaczęło pojawiać się zamieszanie. Arben odepchnął jakiś zad ubrudzony błotem, po czym przecisnął się na zewnątrz stada, odbiegł kilka kroków i padł na rolę powstrzymując ciężkie dyszenie. Zaległ bez ruchu i wsłuchał się w cichnące odgłosy.
Klap, klap…
Klap.
Cisza.
Nie podnosił się przez długi czas, aż dotkliwy ziąb zaczął dawać się mu we znaki. Kiedy chłód przebijający się od ziemi ogarnął już całe jego ciało, podniósł się i udał niepewnie w stronę, gdzie powinna była znajdować się polna droga. Jego obietnica zbawienia. Jego życie.
Gdy powrócił na trakt, natychmiast udał się w dalszą wędrówkę. Zdał sobie sprawę, że albo robi się chłodniej, albo też ogarnia go coraz większe zmęczenie. Obrazy minionych chwil kruszyły całą jego dojrzałość. Pożerały jego męstwo.
Brnął jednak wciąż przed siebie trzymając się desperacko polnego traktu. Zamyślony i zmęczony nie podnosił głowy do góry, usiłując wpatrywać się w ciemne zarysy rowów znaczące dwie linie prowadzące go przez łyse pola wprost do celu.
Minęło sporo czasu, zanim coś kazało mu rzucić nerwowe spojrzenie w prawo. Stanął natychmiast w miejscu, a jego ciałem szarpnęło coś nerwowo. Poczuł, jakby ktoś wsypał mu do głowy wiadro przerażających myśli, lub scenariuszy nadchodzących zdarzeń, które oznaczał rozpościerający się pośród czarnych pól widok.
Gdzieś niedaleko znajdowała się rozległa tyraliera świateł, zawieszona w czerni, tuż poniżej niewidocznego horyzontu. Gęsty rząd jasnych snopów czeszących pola metr po metrze. I wyraźnie zbliżała się w stronę polnej drogi.
Arben odruchowo przykucnął, pomimo że chroniła go idealnie nocna kurtyna. Rzucił się w lewo, następnie w tył. Przez moment dał się unieść panice. A dotąd był zawsze taki opanowany. Zacisnął pięści, wykonał kilka wdechów. Wielkimi oczami zaczął wpatrywać się w rażący blask niemych świateł usiłując odgadnąć czy to mogą być Oni. Wiedział bowiem, że jeśli opuści drogę, uciekając przed tyralierą, zgubi się pośród pól i będzie krążyć w mroku, aż wpadnie w Ich ręce. Musiał zaryzykować.
Zostało niewiele czasu. Snopy świateł kręcąc się na wszystkie strony i liżąc uważnie nagie pola i pastwiska zbliżały się powoli. Arben delikatnie wśliznął się do rowu. Zimna woda i błoto okleiły nieprzyjemnie jego plecy, a następnie całe ciało. Chłód wdarł się za koszulę i do gumofilców, lecz Arben nie zważając na nic zaczął mazać błotem twarz, pierś i dłonie. Na koniec ułożył się równo wzdłuż wnętrza rowu i skamieniał w oczekiwaniu.
Przez chwilę było absolutnie cicho. Arbenem zaczęło telepać z zimna. Kilkakrotnie zdawało mu się, że słyszy ich kroki i widzi ich zarysy ponad sobą, lecz szybko zrozumiał, że to jedynie projekcje jego przestraszonego umysłu. W pewnej chwili jednak usłyszał wyraźne kroki i wiedział z pewnością, że tym razem to już nie halucynacja.
Napiął mięśnie do granic możliwości usiłując powstrzymać drgania całego ciała.
Jasny stożek światła wyłonił się sponad rowu tuż przed jego nogami. Zdawał się ciąć ciemnię ukazując blade kolory płaskiego terenu. Szybko pojawił się na pokrytej błotem drodze z dwoma koleinami.
            Arben wstrzymał oddech.
            Snop światła prześlizgnął się jak wąż w lewo i prawo, a następnie przesunął się na drugą stronę. Jego żółty krąg rozświetlił pobocze przesuwając się to w jedną to w drugą stronę, po czym z zaskakującą dynamiką wrócił do rowu w którym ukrywał się Arben.
            Centrum kręgu spoczęło idealnie na czubkach gumofilców wystających z błota.
            Arben zacisnął zęby. W lędźwiach poczuł dziesiątki zimnych igieł.
            Światło badawczo przesunęło się wzdłuż rowu najpierw oddalając od butów, a następnie wróciło. Żółty krąg przesunął się po kolanach i biodrach spoczywających w błocie, a następnie po brzuchu i torsie Arbena. Na koniec zatrzymał się na jego przerażonej i umazanej brudem twarzy. Teraz wyraźnie było widać, jak jego krótkie i czarne włosy okleja zaschła krew i błoto. Jak napinają się mięśnie na jego masywnej żuchwie. Był dobrze ogolony, gdyż jeszcze kilkanaście godzin wcześniej wiódł swoje spokojne życie nie spodziewając się nadciągających dramatów.
            Biały snop oślepił go zupełnie. W jednej chwili Arben celując na wyczucie ścisnął język spustowy pistoletu, który trzymał kurczowo przy boku. Błysk. Ogłuszający huk rozległ się pośród otaczających go pól. Pocisk trafił idealnie w źródło światła, które znikło wraz z cichnącym grzmotem. Jakieś ciało zwaliło się ciężko do błota.
            Arben podniósł się natychmiast. Ponownie spowijała go ciemność, lecz teraz sąsiednie snopy świateł nerwowo miotały się na wszystkie strony w poszukiwaniu źródła strzału. Nawet nie przyglądał się, czy biegną po niego, ani też jak wyglądała jego ofiara. Wcisnął pistolet do kieszeni i zaczął pędzić na oślep jak najdalej od drogi. Byle w głąb pól. Tam, skąd przyszła tyraliera świateł.
            Lęk napędzał jego zmęczone nogi. Nie oglądał się czy za nim podążają, ani nie patrzył dokąd zmierza. Mokre gumofilce zaczęły ranić jego stopy ocierając się nieprzyjemnie o nagą skórę. Po chwili nie mógł już dłużej pędzić, ale bał się przestać. Ostatecznie potknął się o skibę, koziołkował kilka razy i upadł z jękiem. Natychmiast poderwał głowę do góry, by sprawdzić, czy za nim podążają.
            Pustka nocy i absolutna cisza przeszyta jego głębokimi oddechami.
            Przełknął lepką ślinę i poprawił koszulę. Rozejrzał się wokół. Teraz już nawet nie wiedział skąd przybył. Gdziekolwiek nie patrzył, wszystko wyglądało tak samo- czarno. Gęsta mgła w zmowie z pochmurnym nocnym niebem znów zasnuwała pola.
            Arben podniósł się po chwili odpoczynku i ruszył gdzieś przed siebie. Był zgubiony. Wiedział, że może się okazać że wraca do drogi i Oni będą tam czekać, albo co gorsze, że wróci tam, skąd przyszedł, tam gdzie się rozpoczął cały ten koszmar. Nie wiedział już dokąd zmierza. Wiedział jednak, że nie może siedzieć w miejscu, że musi ryzykować i iść dalej.
            Na początku to strach wiódł go ślepo na przód. Po jakimś czasie jednak Arben poczuł, jak jego nogi wiotczeją ze zmęczenia. Nie zatrzymywał się mimo to brnąc wciąż w nieznanym mu celu i szurając butami po mokrej trawie. Coraz częściej zaczął odpływać myślami, niemal zasypiać w marszu. Odczuł okropną potrzebę ciepła, spoczynku i bezpieczeństwa. Wiedział jednak, że utracił tą możliwość wraz ze zboczeniem z polnej drogi.
Przez jakiś czas zastanawiał się, ile godzin tej okropnej nocy mogło pozostać i kiedy zacznie świtać. Niespodziewanie coś wyskoczyło z mroku i uderzyło go w głowę. Natychmiast padł na ziemię i sięgnął do kieszeni po pistolet. Nie było go tam. Musiał wypaść, kiedy Arben przewrócił się i koziołkował. Teraz przylgnął do ziemi i wgryzł się w mrok usiłując dostrzec kto mógł uderzyć go w czoło. Dyskretnie rozglądnął się wokół, lecz nic nie zdradzało niczyjej obecności. Powoli podniósł się do góry i ktoś ponownie, lecz tym razem już słabo stuknął go w czubek głowy. Arben skulił się odruchowo. Gdy przez chwilę nic się nie wydarzyło, obejrzał się w górę. Coś kiwało się lekko ponad nim. Powoli podniósł się więc, by zbadać tajemniczy przedmiot. Przełknął ślinę i dotknął dłonią to bujające się coś. Wyczuł, że w powietrzu unosi się zimna ludzka stopa.
Zasłonił ręką usta i odwrócił się, lecz kolejne bezwładne ciało obiło się o jego twarz. Kolejne z boku i jeszcze jedno kawałek dalej. Zdawało się, że został otoczony przez te kawałki ludzkich nóg unoszące się na wysokości jego głowy.
Arben rzucił się jak najdalej na ziemię, lecz niespodziewanie uderzył ramieniem w coś twardego i szorstkiego. Spodziewając się najgorszego nakrył głowę rękami i zastygł na chłodnej ziemi.
Nic się nie wydarzyło. Otaczały go cisza i mrok. Wysunął rękę, by sprawdzić o co uderzył. To było drzewo. Podczołgał się kawałek dalej zobaczył niewyraźne kontury kolejnego. Niemrawy uśmiech tryumfu wpełzł na jego usta. Zrozumiał, gdzie się znajduje. To mógł być tylko ten niewielki zagajnik po środku pól, pomiędzy polną drogą, a torami kolejowymi. Znał to miejsce. Wiedział, że można stąd trafić łatwo do torów, a dalej idąc wzdłuż nich do tego samego miejsca, gdzie zawiodłaby go polna droga. Do swoich. Znów wiedział gdzie się znajduje. Pojawiła się nadzieja.
I zrozumiał też, skąd wzięły się w powietrzu stopy. Uniósł się do góry i dotknął zimnych ciał, po czym ruszył przed siebie lekko skulony i ocierając ręką o bujające się na wszystkie strony nogi. Liny zazgrzytały delikatnie o gałęzie. Niemi wisielcy. Od teraz mieszkańcy małego zagajnika. Prawdopodobnie jeszcze poprzedniego dnia jedna szczęśliwa rodzina. Zanim zjawili się Oni i zanim nastała Ta czarna noc.
Powoli, asekurując się rękami przed uderzeniem o pnie drzew, Arben przemierzał zagajnik. Nie uszedł daleko, gdy przed nim pojawiła się jasna łuna. Nisko na nogach i stąpając delikatnie zbliżył się do miejsca, gdzie mały las stawał się rzadki ustępując miejsca dzikim polom, a dalej nagiej roli. Położył się płasko na ziemi mrużąc oczy nawykłe mocno do mroku.
W oddali znajdowało się źródło wielkiego światła. Jasny snop wzbijał się w powietrze równolegle do ziemi na wielką odległość. Arben zaczął czołgać się od drzewa do drzewa, coraz bliżej tego zjawiska. W pewnym momencie ziemia zmieniła charakter. Stała się pulchna i niezwykle pofałdowana, jakby kryła pod sobą liczne wałki rozrzucone w różnych kierunkach. Czasem trafiał łokciem na miększy grunt, czasem opierał się o coś twardego i obłego. Nie zważał jednak na podłoże zbliżając się delikatnie do źródła światła i omijając rzadkie kamienie.
Kiedy znalazł się w odległości około dwudziestu metrów, przylgną do tej dziwnej ziemi, tuż przy jakimś małym drzewie.
Na wprost niego stało bokiem wielkie auto, być może ciężarowe. Z tyłu pojazdu znajdowały się jakieś osoby oświetlone czerwonym światłem. Paliły papierosy. Z przodu, w świetle reflektorów szamotały się dwie kolejne osoby. Białe snopy cięły mrok, a dalej rozbijały się o gałęzie małych krzewów. Rozgrywająca się w tym świetle scena spowodowała, że tętno Arbena skoczyło do galopu.
Wielki mężczyzna odziany w czarną puchową kurtkę szarpał za włosy smukłą kobietę. Usiłowała wyzwolić się, lecz on uderzył ją pięścią w twarz i pchnął na ziemię. Następnie klęknął na jej brzuchu i jednym szarpnięciem potargał jej bluzkę. Usiłowała przekręcić się na bok, lecz on ponownie uderzył ją w twarz, po czym zaczął jedną ręką rozpinać pas, a drugą ściskać jej usta powstrzymując kobietę przed krzykiem. Pozostali mężczyźni śmiali się z czegoś niewyraźnie czekając zapewne na swoją kolej po drugiej stronie auta. Zdawali się być ogromni, a u boku każdego z nich zwisały karabiny automatyczne.
Oni. Arben poczuł wielką złość. Zapragną bardzo pomóc kobiecie i to uczucie zwyciężyło gnijący w jego żołądku strach. Ręką odnalazł leżący obok kamień. Przyturlał go bliżej. Jakieś pięć kilo darmowej broni. W sam raz. Arben leżał chwilę na brzuchu z głową uniesioną wysoko, obmyślając plan.
Nagle z ziemi tuż przed nim wynurzyła się skostniała ręka. Nie zauważył jej do chwili, gdy złapała go kurczowo za przedramię. Jej uścisk był bardzo silny. Paniczny. Arben niczym poparzony zaczął się szamotać i uciekać do tyłu, lecz nie mógł wyzwolić się z kamiennego chwytu. Coś zaczęło wciągać go pod ziemię.
W tej samej chwili jeden z mężczyzn skąpanych w czerwonych światłach ciężarówki rzucił szybko papierosa na ziemię, poprawił broń i ruszył w stronę Arbena. Po kilku krokach spojrzał krótko na półnagą już kobietę i siłującego się z jej nogami mężczyznę w puchowej kurtce. Wybuchł na ten widok śmiechem, a następnie i zatrzymał się na kilka metrów przed Arbenem.
Rzadki las zdawał się być idealnie czarny. Tylko wielki czerwony krąg i biały snop zdawały się kontrastować z ciemnymi barwami nocy. Mgła rozlewała się spokojnie i beztrosko okrywając dramat kobiety ślepą kurtyną.
Ręka ciągła w dół jednostajnym ruchem nie zwalniając uścisku. Jakby usiłowała podciągnąć się, wynurzyć spod płaszcza ziemi. Arben ze strachu nie wiedział co robić na widok stojącego niedaleko mężczyzny. Zacisnął zęby i oczekiwał bezbronny. Najpierw usłyszał, jak mężczyzna rozpina suwak, po czym jak na ziemię jakiś metr przed nim rozlewa się cienki strumyk cieczy. Mężczyzna westchnął głęboko, a w powietrzu uniósł się zapach moczu.
Uścisk ręki słabł i nasilał się na zmianę, po czym zgasł zupełnie, choć zimne palce wciąż oplatały przedramię Arbena. Wielki mężczyzna po załatwieniu potrzeby odwrócił się i odszedł do pozostałych. Arben leżąc nieruchomo czuł jak serce dudni mu ze strachu. Rozgiął palce sztywnej ręki, po czym zbadał całe zimne przedramię wystające z ziemi. Zdał sobie sprawę, że znajduje się na masowym grobie, a pod cienką warstwą świeżej ziemi znajdują się ludzkie ciała. Wrzucone do jednego dołu trupy mężczyzn, kobiet i dzieci. Rozstrzelane za kotarą czarnej nocy i przysypane pulchną ziemią.
Nagle Arben zerwał się wściekły. Złapał kamień i pobiegł w stronę reflektorów. Wiedział, że osłania go mrok i że żaden z mężczyzn nie może go dostrzec. Wiedział, że najtrudniejsze czyny trzeba robić bez zastanowienia. W kilku krokach dopadł napastnika i jeszcze biegnąc uderzył go w głowę kamieniem. Puknęło cicho i wielki mężczyzna spadł na ziemię. Arben poprawił jeszcze raz upuszczając z impetem prymitywną broń, po czym zasłonił przestraszonej kobiecie usta. Oglądając się dziko na boki poprawił jej ubranie, a następnie odciągnął ją za rękę w mrok. Biegnąc na oślep szybko oddalili się od reflektorów, niewyraźnych śmiechów i martwych ciał masowego grobu.
Po długim czasie chaotycznej gonitwy przez pola brak tchu dało się im obu we znaki i padli na ziemię. Mgła i noc spowiły ich pośród opustoszałych pastwisk i wysokich do kolan traw. Arben położył rękę na policzku niewidocznej twarzy i wyszeptał:
- Już dobrze, już dobrze… wszystko będzie w porządku.
I nie mógł zobaczyć jej wielkich oczu i przerażenia malującego się wciąż na jej smukłej twarzy.
Przez moment usiłował dowiedzieć się jak się nazywa i czy coś jej dolega, lecz zdawała się być zbyt przestraszona, by móc rozmawiać. Po chwili odpoczynku pomógł jej wstać i pociągnął ją za rękę w głąb nocy.
Szli w milczeniu przez długi czas. Arben zastanawiał się, czy obrał dobry kierunek. Panicznie bał się, że nie trafi na trakt kolejowy, lecz obecność drugiej osoby dodawała mu odwagi. Wiedział, że kobieta nie obroni go przed Nimi, ale czuł się pewniej mając przy sobie drugiego człowieka, kogoś do dzielenia z nim lęku. Nie mógł dokładnie stwierdzić po jakim czasie udało mu się dostrzec czarny zarys grobli z torami kolejowymi. Stracił zupełnie poczucie, która może być godzina. Natychmiast po dotarciu do szyn, skręcili w lewo. Po raz pierwszy poczuł się bezpieczniej. Wiedział, że nie jest sam i że niedługo zbliżą się do miasteczka. Czując się pewniej zagadnął ściszonym tonem do kobiety idącej z nim krok w krok:
- Przepraszam, że musiałaś widzieć jak zabijam tego człowieka. Nie jestem mordercą…- spuścił głowę- to znaczy nie byłem aż do tej nocy- Poczuł, że musi to z siebie wyksztusić, rozwiązać duszący go węzeł żalu. Zaczął cedzić cicho słowa- Przyszli do naszych domów i powiedzieli, że mamy się wynosić. Ot tak, rozumiesz? Było ich więcej, mieli broń i byli bardzo agresywni. Do tej pory żyliśmy w absolutnym pokoju. Ktoś podpalił kilka domów, gdzieś zaczęły się strzelaniny…- przełknął ciężko ślinę wspominając zdarzenia minionego wieczoru- byłem w domu z rodziną, kiedy przez okno wpadł granat. Mój brat odrzucił go i przed domem rozległa się eksplozja. Potem zaczęli nas ostrzeliwać, więc odpowiedzieliśmy tym samym. Przecież tu wszyscy mają broń. Trwało to kilka minut. Ten straszny huk karabinów i trzask rozpadających się mebli. Mojego całego dobytku. Potem do środka zaczęły wpadać butelki z benzyną i wszystko stanęło w płomieniach, więc zaczęliśmy z bratem wypychać wszystkich do drugiego pokoju. Zostałem już tylko ja i moja córka… mój boże, ona miała tylko siedem lat- jego głos zaczął się łamać, a po policzkach popłynęły mu łzy- chciałem dołączyć do reszty, chciałem ich ochraniać, ale Oni strzelali już przez główne wejście. Wszędzie sypały się drzazgi, kawałki ścian. Nie mogłem się przebić, naprawdę nie mogłem…- dziewczyna ścisnęła mocniej jego rękę. Cały czas zdawała się wsłuchiwać uważnie w jego słowa- po chwili od tych butelek z benzyną rozpętało się piekło. Wszystko stanęło w płomieniach. A potem… potem usłyszałem już tylko huk granatu w pokoju, gdzie była moja rodzina… Pobiegłem do łazienki i uciekłem z córką przez małe okienko, ale Oni czekali też z tyłu domu. Zaczęliśmy strzelać do siebie na oślep i zrobił się wielki chaos. Udało mi się uciec gdzieś w pola. Nie wiem ilu zabiłem…- Arben westchnął głęboko- chyba trzech z automatu i jeszcze jednego, albo dwóch za domem z pistoletu. Ale to wszystko i tak nie miało znaczenia, bo Adrianna była martwa. Rozumiesz? Martwa w moich rękach. Nie uchroniłem i jej. Zabrała kulę przeznaczoną dla mnie. Moje własne dziecko… Cały czas uciekałem przez pola nie wiedząc, że niosę jej martwe ciało- Arben zamilkł na krótki moment, podczas którego zdawał się coś intensywnie liczyć w akompaniamencie kroków stawianych na mokrej trawie- Potem zabiłem jeszcze jednego z latarką i tego przy samochodzie. Siedem osób… Siedem. Zabiłem siedem osób… a oni moją żonę, syna, córkę, całą rodzinę brata. Chciałbym zbić ich więcej... Albo nie. Chciałbym, żeby to się już skończyło, to zabijanie…
Arben szarpnęło kilka spazmów. Był bliski płaczu, lecz wiedział, że to jeszcze nie koniec jego dramatu. Musiał być silny, bo czarna noc wciąż okrywała gęstą kotarą zaniedbane pola uprawne. Przez jakiś czas maszerowali równo w milczeniu. Odkąd trzymali się torów Arben nie obawiał się, że zgubi się w otwartych polach i wpadnie niechcący w Ich ręce. Wiedział teraz dokładnie, gdzie się znajduje i dokąd zmierza.
Wiedział też natychmiast, czym była wielka żółta łuna unosząca się ponad czarnym horyzontem.
Gdy dotarli do miasteczka widok ogromnych płomieni trawiących domy przywołał ich do nocnej rzeczywistości. Pożary rozświetlały czerń rażąc przez moment ich nawykłe do mroku oczy. Najpierw kilka samotnych domów rozrzuconych w dużych odległościach, a potem po kilka naraz. Żółte kopuły okrywały blaskiem przedmieścia małego miasteczka.
Arben wiedział, że to były Ich domy. Zostali przegnani z nieprzyjaznych Im miejsc tak, jak i on ze swojego. To działo się wszędzie. Pokonane mniejszości. Bezkompromisowy podział terenu na nasz i Ich. My kontra Oni. Wojna.
Tory kolejowe zaczęły się dzielić na liczne trakty, gdy dotarli do rozległej stacji towarowej. Opuszczone budynki gospodarcze straszyły powybijanymi szybami, lecz przynajmniej nie zostały spalone. Jeszcze. Dalej roztaczało się miejsce względnego spokoju, gdzie skryci w domach ludzie strzegli swoich dobytków z karabinami w rękach. W żadnym z okien nie świeciło się światło. Z jakiegoś powodu brakło prądu. Całe miejsce zdawało się być ciemne i pozornie martwe, lecz można było się domyślać, co kryją okna i bramy cichych domów.
Arben skręcił w małą uliczkę pełną posiadłości z małymi ogródkami i dalej w następną zabudowaną dwu parterowymi domami otoczonymi małymi murami. Wszystko rozpoznawał jedynie z pamięci, bo teraz spowite było nocnymi barwami. Po chwili staną przed bramą przy jednym z murów.
- Wujku Bari!- Krzyknął krótko- Ciociu Merito!
Uderzył pięścią w metalowe drzwi i zaczął nasłuchiwać. Niemal natychmiast dało się słyszeć zgrzyt otwieranych drzwi, a następnie kroki stawiane na twardej ziemi. Po chwili ciszy, zza bramy odezwał się nieprzyjemny i zniszczony papierosami szept:
- Kto tam?
- Wujku Bari to ja, Arben- odpowiedział z ulgą.
Strzeliły zasuwy, mały łańcuch opadł na ziemię, po czym drzwi rozszerzyły się nieznacznie. Najpierw wychyliła się czarna lufa starego mausera, a następnie głowa wujka Bari. Wolną ręką niewysoki, choć masywny mężczyzna objął siostrzeńca, pocałował go z ulgą w policzek, a następnie wciągnął do środka. Arben chciał pociągnąć za sobą kobietę, lecz poczuł opór z jej strony.
- Już dobrze, dobrze- uspokoił ją przytulając jej smukłe ciało- tu jesteśmy bezpieczni.
Wujek Bari nie zadając żadnych pytań zatrzasnął i zaryglował bramę po czym przekręcił wielki klucz w zamku. Metal jęknął głośno, a klucz zniknął w kieszeni spodni. Cała trójka udała się do domu.
Zaraz po tym, jak drzwi wejściowe zamknęły się za nimi, wujek Bari złapał Arbena za ramiona.
- Jak się tu dostałeś?
- Przyszedłem przez pola…
- Kim ona jest?
- Znalazłem ją po drodze. Chcieli ją zabić… tam była cała masa ciał zakopanych w lesie… a cała moja rodzina, wujku nie żyje…- Arben skrył ręce w dłoniach.
- Co się stało?
- Wszyscy martwi!
Ciężkie spojrzenia dwóch mężczyzn spotkały się w przeszytej bólem ciszy.
- Wszyscy?
- Zamordowali ich, przyszli do nas i zaczęło się strzelanie i pożary. Wszędzie.
- Wszyscy?- Powtórzył mocno wujek Bari.
- Cała moja rodzina, wujku, Sedat, jego rodzina. Nie wiem kto jeszcze, ale to nie wyglądało dobrze. Coś okropnego, wujku. Serbowie mordują Albańczyków, Albańczycy Serbów, rodziny zabijają się nawzajem. Wojna, wujku, prawdziwa wojna. Ja nie wiem jak to się zaczęło, ani jak to się skończy. Rodziny mordują się nawzajem: kuzyni, szwagrowie, nawet… nawet mężowie i żony…
Wielki wujek Bari spuścił posępnie głowę. Cienie zakryły jego posępną twarz. Arben z kolei usiłował powstrzymać płacz. Miał wielki zamęt w głowie. Nie mógł jeszcze uwierzyć we wszystkie rzeczy, jakie widział tej nocy. Wiedział jednak jedno. W domu swojej rodziny jest bezpieczny.
Nie zdawał sobie jednak sprawy, jak bardzo był w błędzie.
Usiedli w kuchni. Cienie świec tańczyły swoje piruety na ścianach i schludnych meblach pełnych pedantycznie ułożonych naczyń i ozdób. Po długim spacerze w zimnie, wnętrze domu zdawało się być niezwykle przytulne i ciepłe. Arben otarł ręcznikiem brudne stopy i rozmasował piekącą skórę. Nogi zdawały się być obolałe w każdym calu. Z pewnością klucząc w ciemnościach przez pół nocy przebył ponad trzydzieści kilometrów. Teraz odpoczywał nakryty kocem i spoglądał od czasu do czasu na przestraszoną kobietę. Wciąż się była w szoku, nie podnosiła wzroku i nie ruszała z kąta w którym zaszyła się skulona. Dopiero teraz Arben zdał sobie sprawę, jaka jest ładna, pomimo tych mokrych włosów oklejających czarnymi kosmykami jej twarz oraz potarganych ubrań na jej smukłym ciele. Skrzyżowała ręce na krągłych piersiach ściskając czarny sweter rozerwany na środku i nie przestawała patrzeć się na podłogę uciekając gdzieś myślami. Wujek Bari zajął się robieniem kawy na małej kuchence gazowej. Przy ścianie z niedużym oknem zasłoniętym teraz szczelnie kotarą spoczywał karabin. To była stara niemiecka broń samopowtarzalna. Taki długi mauser z wygodną drewnianą kolbą.
- Ja nie wiem jak to będzie teraz wyglądać- odezwał się po jakimś czasie Arben zmęczonym i posępnym głosem- jak się to wszystko skończy…
- Będzie wojna- odpowiedział krótko wujek Bari rozlewając wrzątek do kubków. Para uniosła się przyjemnie w powietrzu.
- To nie może tak być. Domy, całe wioski w ogniu, a przecież żyliśmy razem, dzieliliśmy się tą ziemią. Kto to zaczął?
- Nie ja.
Wujek Bari postawił herbatę przed Arbenem, odchylił lekko kurtynę i spojrzał przez okno na puste podwórko, a następnie zbliżył się do milczącej kobiety. Postawił przed nią drugi kubek i zapytał grubym głosem:
- A ty skąd jesteś?
Nie odpowiedziała.
- Gdzie jest ciocia Merita?- Arben zapytał wujka usiłując dać kobiecie trochę czasu na otrząśnięcie się z szoku.
- Skąd jesteś?- Powtórzył stryj z ignorancją.
- Czy ciocia jest na górze?
- Jak się nazywasz?- Kobieta skuliła się jeszcze bardziej unosząc swoje wielkie oczy do góry. Była absolutnie przerażona.
- Wujku, czy ciocia jest bezpieczna? Przecież ona pochodzi…
- Jest bezpieczna- rozległ się nieprzyjemny syk- Kim jesteś, dziewczyno?!
Wujek Bari złapał kobietę za przedramię, na co ona odpowiedziała jękiem. Łzy popłynęły po jej bladych policzkach. Arben zaskoczony gwałtownym zachowaniem stryja złapał go za rękaw i odezwał się prosząco:
- Wujku, ona jest przerażona. I nie rozumiem: czy ciocia jest na górze?
On jednak nie zważając na siostrzeńca szarpnął kobietą krzycząc:
- Powiedzże coś!
- Wujku!
Arben podskoczył z miejsca, a kubek przewrócił się rozlewając herbatę. Przez moment w kuchni zrobiło się zamieszanie, lecz milcząca kobieta przerwała je swoim melodyjnym, choć drżącym głosem.
- Proszę, nie rób mi krzywdy…- odezwała się w Ich języku.
Obydwaj mężczyźni skamienieli. Spojrzeli zaskoczeni na dziewczynę, a następnie na siebie. Ona nakryła głowę ramionami pełna strachu. Nie potrafiła już dalej dźwigać tego lęku. Nie była w stanie udawać, ani kłamać. Chciała tylko, żeby ten koszmar czarnej nocy wreszcie się skończył.
Wujek Bari pociągnął ją za przedramię, a ona upadła na podłogę. Natychmiast opuścił kuchnię z dzikim zacięciem na twarzy, ciągnąc za sobą dziewczynę. Cała trójka w wielkim zamieszaniu zmierzała przez korytarz w stronę drzwi. Wujek Bari nie zważał na szarpania i krzyki Arbena.
- Nie, wujku! Nie! To kobieta. Ona jest niewinna…
- Ona jest jedną z Nich.
- Nie możesz jej wyrzucić teraz.
Wujek Bari pchnął ją w dół małych schodków na podwórko i odezwał się przeładowując karabin:
- Ale ja jej nie wyrzucę.
Arben natychmiast skoczył w stronę dziewczyny, by podnieść ją z ziemi. Choć na zewnątrz było ciemno, wydawało mu się, że każdy jego ruch śledzi ze spokojem obłędny wzrok stryja.
- W porządku, rozumiem. Już idziemy, dobrze? Już nas nie ma…
Powoli zaczął wycofywać się w stronę bramy popychając drobne ciało dziewczyny. Chowała się teraz za jego plecami. Szybko dotarli do drzwi. Nacisnął klamkę, lecz metal stuknął jedynie i nie ustąpił.
- Arben, nie pogarszaj sytuacji- wujek Bari skarcił go niczym pięciolatka- wiesz co się dzieje dookoła. To również nasz obowiązek.
- Nie wierzę… to się nie dzieje naprawdę- wyszeptał, po czym dodał głośno- Nie jesteśmy żołnierzami!
- Ale to nie jest normalna wojna.
Wujek Bari zszedł powoli ze schodków, podczas gdy Arben przepychając za sobą dziewczynę zmierzał wzdłuż muru depcząc jakieś zwiędłe rośliny. Wiedział, że na tyłach dom ogrodzony jest wysokim płotem, w którym znajduje się wąska furtka. A za nią rozległe pola spowite nocą.
- Tu nie musi toczyć się wojna- starał się przemawiać do wujka- wojna nie istnieje, ona jest tylko w nas… pozwól dziewczynie odejść.
- Ona jest jedną z Nich…
Wujek Bari złożył się do strzału przyciskając karabin do swojego wielkiego ciała. Gruby paluch spoczął na języku spustowym.
Arben pociągnął dziewczynę w bok w momencie, kiedy padł strzał. Kawałki pustaków posypały się z muru tuż obok nich. Natychmiast przebiegli za róg domu. Kawałek dalej wysoki płot zbiegał się ze ścianą budynku tworząc mały plac, ślepy zaułek małego ogrodu otaczającego dom niczym podkowa.
Dopadł do furtki i uderzył w nią rękami. Nie otworzyła się. Była starannie zabita deskami.
- Kurwa! To się nie dzieje naprawdę!- Krzyknął.
Mgła jakby uniosła się nieco w górę i odbijała teraz łunę płonących domów przybierając ciepłe barwy. Te światła rozlewały się przyjemnie po zakamarkach ogrodu. Arben spojrzał w róg placu. Tam, gdzie płot zbiegał się z domem, obok rynny i beczki na odpady z domowego ogródka leżało ciało cioci Merity. Rozpoznał ją od razu. Wielki nóż myśliwski tkwił w jej klatce piersiowej. Można by powiedzieć, że odpoczywa, lub ogląda taniec świateł rozgrywający się na nocnym niebie, lecz jej bezwstydnie rozluźnione kończyny zdradzały, że nie żyje.
Ciocia Merita. Jedna z Nich. Członek rodziny, a od teraz śmiertelny wróg godny unicestwienia.
Arben nie czekał ani chwili. Rzucił dziewczynę na ziemię i ruszył szybko w stronę narożnika domu. Zwolnił po zbliżeniu się do krawędzi i nabrał powietrza. Niemal natychmiast z drugiej strony wyłoniła się lufa, a po niej wielkie ciało wujka Bari, więc skoczył w jego kierunku i dodając sobie animuszu krzykiem złapał lufę i pchnął ją w górę.
Wujek strzelił, po czym pociągnął broń do siebie usiłując odebrać ją Arbenowi. Rozległ się słaby błysk. Mężczyźni natychmiast zwarli się szarpiąc mausera. Broń ściśnięta między nimi wystrzeliła do góry jeszcze dwa razy. Arben poczuł jak grzeje się lufa, a zamek karabinu pracuje przy każdym wystrzale uderzając go w biodro. W pewnej chwil wujek Bari uderzył Arbena swoim masywnym czołem. Mężczyzna stracił na moment orientację, po czym poczuł jak ciężki kopniak ląduje na jego brzuchu. Puścił broń i uderzony kolejny raz w głowę kolbą spadł na ziemię.
Wujek Bari ciężko sapiąc spuścił powoli broń i wycelował prosto w głowę Arbena. Czerwone i żółte półcienie łuny rozświetliły jego masywną twarz i obłąkane spojrzenie. Puste i obce. Wielki karabin mausera trzymał wygodnie w jednej ręce. Drugą poprawił uczesane do tyłu włosy zdradzające rozległą łysinę, po czym odezwał się spokojnie:
- Wiesz, że został mi tylko jeden nabój? Zaraz po tobie będę szlachtował tą dziewczynę jak prosiaka.
- Nie możesz, wujku!
- Byłeś bardzo niegrzecznym siostrzeńcem, Arben. Nie jesteś już moją rodziną.
Arben zacisnął zęby i oczy, a napięte do bólu palce wbił w trawę. Wujek Bari przyłożył mu do czoła lufę i ściągnął do oporu spust. Głowę obrócił w bok, by nie pochlapać się krwią i nie musieć się znowu obmywać, jak po tym, gdy zabił swoją żonę.
W oddali gasły pożary domów i ludzkie życia. Jasne łuny powoli zaczęły ustępować ostatnim mrokom nocy. Wkrótce nastać miał zimny poranek. Do tego czasu wciąż trwać miała jednak czarna noc spowita gęstą mgłą.
Arben otworzył oczy. Czuł jak serce niemal usiłuje wyskoczyć mu z klatki piersiowej. Był równie zaskoczony, jak wujek Bari.
Broń nie zadziałała. Po ostatnim strzale, podczas ich szarpaniny, zamek przyciśnięty do biodra Arbena nie przesunął się do końca w tył. Choć karabin strzelił, łuska nie wyleciała na zewnątrz i nie ustąpiła miejsca nowemu nabojowi wciskanemu z magazynka. Karabin się zaciął.
- Chyba będę musiał zaszlachtować was…- wujek nie dokończył cedzić słów.
Najpierw wygiął się w łuk i usiłował sięgnąć ręką do pleców, a następnie upuścił karabin. Zatoczył się w bok, jęknął i gwałtownie obrócił kilka razy, po czym zwalił bezwładnie na ziemię. Z pleców wystawał mu ten sam nóż, którym wcześniej zamordował swoją żonę.
Dziewczyna natychmiast podbiegła do niego wyciągnęła mu z kieszeni klucz do bramy. Arben podniósł się do góry niedowierzając w to, co się wydarzyło, lecz ona natychmiast pociągnęła go za sobą. Kiedy skręcali za róg domu spojrzeli jeszcze na ciało wujka wijące się niezdarnie na ziemi i na to drugie, nieruchome w rogu rodzinnego ogródka.
Dziewczyna otworzyła drzwi na ulicę i ich oczom ukazała się ponownie ciemnia. Arben położył kobiecie rękę na policzku mokrym od łez i zapytał łagodnie w swoim języku:
- Jak się nazywasz?
- Fatmira.
- Dziękuję ci Fatmiro.
- To ja ci dziękuję- odpowiedziała w swoim języku.
I wymknęli się w gęstą mgłę i ciemną noc. Wybitnie ciemną. Tak czarną, że nie można było dostrzec końca własnej ręki. Tak szczelną, że aż skrywającą zbrodnie i dramaty okropnych chwil. W noc wyzutą z barw życia i jakiegokolwiek blasku nadziei. Zupełnie jakby przyroda miała jakieś wyczucie na to, co się dzieje i specjalnie rozlewała tą czarną smołę pośród pól, wiosek i miasteczek. Jakby ten mrok pragnął uchować gwiazdy przed widokiem rzezi, a księżyc ustrzec przed obrazami krwi płynącej w dole. Jakby czarne chmury odwróciły się od ślepej nienawiści. I jakby bogowie dwóch religii zamknęli oczy na grzechy swych wiernych.
I tylko zimna mgła z dziką rozkoszą rozlewała się wokół otulając cały ten dziki chaos zimną kołdrą zaślepienia.




KONIEC




Edward Poranek